Onbegrip en dan .....

Herken je het, dat je je zo onbegrepen voelt door je omgeving ?
In een ver verleden heb ik eens naast iemand mogen lopen die door een zware periode heen moest. 

Veel tijd brachten we samen door en ik probeerde zo te begrijpen wat het met diegene deed om in die situatie te zijn. Hoe het zou kunnen voelen. En het lukte me maar niet. Vele jaren later heb ik mezelf nog eens die vragen gesteld. Met aanvullingen als hoe ik het zelf zou ervaren als ik in die schoenen had moeten staan. Of ik die pijn zou kunnen verdragen?

In de tijd dat mijn kinderen naar het basisonderwijs gingen merkte ik op hoe er door de omgeving gereageerd werd op het wel of niet zichtbaar zijn van een ziekte of  aandoening. Ik merkte op wat onbegrip inhield. Als iets zichtbaar is maakt dat, dat iemand zich meer voorstelling kan geven over bv de zorg die nodig is.

Eén van de kinderen op school was geboren met het syndroom van Down. Een dappere keuze van de ouders vond ik het in die tijd. In het dorp waar ik woon kennen velen elkaar en dat zorgt weleens voor je ongemakkelijk kunnen voelen. Er wordt nogal eens met een vinger gewezen, maar wel zo dat jij het niet ziet. Meningen te over. En wat ik hier schrijf is mijn ervaring, zoals ik dat beleefd heb.

Ervaringen hebben me gebracht en geleerd dat het ‘anders’  is als een ziekte letterlijk zichtbaar is. Het kunnen zien van een ziekte of aandoening is herkenbaar voor anderen. Daar kan iemand zich een voorstelling van maken. Dat is in mijn verhaal zo anders geweest.

Bij onze geboorte krijgen we allemaal een bepaald DNA mee. Dat is een feit. En in dat DNA zitten verborgen erfenissen, die wordt doorgegeven. De kans op een ziekte is dan meer aanwezig. Deze ziektes zijn niet altijd zichtbaar. Mijn eigen depressieve gevoelens zijn daar een goed voorbeeld van.

Het lang aanhouden van niet begrepen worden heeft bij mij ervoor gezorgd dat ik maar ben opgehouden met het aangeven van mijn gevoel. Ik stopte met aangeven waar ik last van had. Door het niet meer te uiten is het in mijn hoofd gaan zitten. Maar ook in mijn lijf. Vaak hoofdpijn, en heel veel spanning in mijn lijf. Stress dus. En stress is er in alle soorten en maten.   De stress in mijn lichaam is nog vaak voelbaar. Na vele jaren lukt het me nog steeds niet makkelijk om mijn spieren ECHT te ontspannen.

Hiermee wil ik niet zeggen dat er iemand schuldig is. Maar wel aangeven wat het met mij gedaan heeft, dat ik zo onbegrepen ben.

Het kan anders, echt !

De vraag stellen aan iemand hoe het ECHT gaat. De ander zien en horen. Echt kijken en luisteren. Je hoeft niet met een oplossing te komen.

Dat is precies wat ik wil betekenen voor jou. Mijn leven heeft er namelijk voor gezorgd dat ik jou wel begrijp. En dat ik weet hoe fijn het is als je je verhaal kan delen. Dat iemand  herkent wat je vertelt.

In de gesprekken die ik heb met andere naasten, hoor ik vaak terug dat er geen begrip is vanuit de omgeving. Het taboe en stigma wat er op verslaving rust is nog niet doorbroken helaas. Ik hoop een bijdrage te leveren aan het taboe doorbreken, geen stigma meer. En geen onbegrip meer.

We gaan het samen doen!