Het is een pittige bewustwording. Bewust worden dat levend verlies dagelijks aanwezig is.
Manu Keirse omschrijft 'levend verlies' als; "De levenslange rouw die je ervaart als jijzelf of je naaste wordt getroffen door een chronische ziekte of beperking"
Vandaag ben ik me weer eens bewust geworden van dit verlies. Als moeder van een zoon met een verslaving draag ik dit verlies dagelijks met me mee. Verslaving is namelijk ook een chronische ziekte / aandoening.
En wat doet dat pijn.
Dat zal ook altijd pijnlijk blijven.
Herken jij dit ook ? Als je antwoord "ja" is, mag je weten dat we ieder onze eigen pijn mogen voelen.
Dat je je tranen mag laten gaan.
De tranen die er nog zijn, zal je misschien niet als fijn ervaren
Ik herken dat wel.
Word je geraakt en je voelt de tranen opkomen.
Je hoeft ze niet (meer) weg te slikken.
Je hoeft je niet (meer) 'groot' te houden.
Je mag de pijn voelen.
De tranen hebben een functie.
Doordat de Kerstvakantie periode aangebroken was, werd het voor mij wat rustiger. En in die rust kan ik me meer bewust zijn van mijn gevoel.
Een goede tijd om te reflecteren. En om te onderzoeken. Hoe ga ik om met dit levend verlies ?
Wordt mijn eigen leven er nog door bepaald?
Welke keuzes maak ik hierin?
Hoe leer ik minder het mezelf persoonlijk aan te trekken?
Welke vraag zou jij jezelf willen stellen?
Fijn dat je dit blog las. Ik hoop van harte dat het je steun biedt. Je bent niet de enige met problemen op dit gebied. Mocht je hierover met mij willen praten, dat kan altijd. Bel, app of mail me gerust. Je krijgt altijd antwoord.
Voor als je hulp nodig hebt als naaste bij het omgaan met een verslaving.
Als je het fijn vindt om mijn blogs per mail te ontvangen, meld je dan hieronder aan.
KvK 87869063
BTW nummer NL 004499430B84