Hoe ik leerde accepteren dat mijn kind verslaafd is – en hoe jij dat ook kunt

Een vraag die ik vaak krijg tijdens gesprekken, lezingen of via mail is deze:
“Hoe kun je accepteren dat je kind in gebruik is?”

Het antwoord is niet simpel. En het is niet iets wat je ‘even doet’.
Als ouder van een kind met een verslaving heb ik aan den lijve ondervonden hoeveel pijn, machteloosheid en verwarring daarbij komt kijken.

Ik deel mijn verhaal niet omdat ik het allemaal weet – maar omdat ik weet hoe het voelt.
Mijn ervaring heeft me geleerd dat acceptatie geen eindpunt is, maar een proces dat begint met het maken van andere keuzes. Voor jezelf

Van burn-out naar beweging: de kracht van natuur en verbinding

Na een lange periode van zorgen, slapeloze nachten en emotionele uitputting kwam ik in een burn-out terecht. Mijn lijf gaf het op. Mijn geest volgde. Alles in mij riep: Het moet anders.

Op advies van mijn huisarts – en dat is meteen een tip voor jou – begon ik met wandelen in de natuur.
Niet alleen, want ik hou van mensen om me heen. Zo kwam ik terecht bij een wandelgroep onder begeleiding van Karin van Inspiratuur, een coach die natuurgeneeskunde en coaching combineert. Iedere dinsdagmiddag wandelde ik. Voor mezelf.

Die eenvoudige gewoonte bracht rust. Licht. En uiteindelijk: ruimte om weer te voelen.

De kracht van zelfonderzoek: welke rol neem jij op je?

In diezelfde periode volgde ik een training – en later ook een verdiepende cursus – waar ik ontdekte hoeveel energie ik in de zorg voor mijn kind stopte.
Ik stond altijd aan. Tot ik leerde dat ik, naast moeder, ook onbewust de rol van redder op me had genomen.

Een inzicht dat mij – en misschien ook jou – kan helpen:

Je kunt iemand niet redden als je zelf aan het verdrinken bent.

Dat was voor mij de start van een nieuw perspectief.
Ik leerde:

• Mijn grenzen bewaken

• Mijn energie doseren

• Tijd maken voor mezelf, zonder schuldgevoel

Het gebed van kalmte: een kompas voor moeilijke dagen

Er is één tekst die mij diep raakte, en nog altijd richting geeft:

God, geef mij de kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen,
de moed om te veranderen wat ik kan,
en de wijsheid om het verschil te zien.

Die eerste regel heb ik me eigen gemaakt. Ik herhaal hem vaak.
Want ik kan mijn kind niet dwingen te stoppen.
Ik kan wel leren omgaan met de situatie zoals die is.
En ik kan kiezen hoe ik daarin voor mezelf zorg.

🧩 Wat acceptatie níét is – en wat het wél kan zijn

Acceptatie betekent niet dat je het opgeeft.
Het betekent ook niet dat je het gedrag van je dierbare goedkeurt.

Acceptatie is:

• Erkennen dat jij de verslaving niet kunt oplossen

• Ruimte maken voor je eigen behoeften

• Je energie richten op wat wél in jouw invloed ligt

💬 Voor jou, als naaste van iemand met een verslaving

Misschien herken jij je in mijn verhaal. Misschien voel je je moe, bezorgd of wanhopig.
Weet dan: je bent niet alleen.

💡 Ik help inmiddels andere ouders en naasten via persoonlijke begeleiding, trainingen en bijeenkomsten.
Als ervaringsdeskundige weet ik hoe belangrijk het is om gezien, gehoord en begrepen te worden – zonder oordeel.