De juiste hulp voor iedereen?

Hoe vind je de juiste hulp als naaste van een geliefde die worstelt met een verslaving? 

Veel naasten van een geliefde met een verslaving zullen misschien herkennen dat ze moeite hebben gehad of nog hebben om passende hulp te vinden.

Zelf ben ik uiteindelijk via de huisarts doorverwezen naar de praktijkondersteuner GGZ. En toch was het begrip ver te zoeken.
Niets te verwijten aan enig huisarts of POH. Ze hebben namelijk veelal de kennis niet. En weten niet wat er zich achter de voordeuren afspeelt.

Achter de voordeur

De schaamte, het schuldgevoel en de teleurstellingen die we hebben ervaren. Het zorgde ervoor dat het onbegrip bleef en ikzelf opgaf om nog te proberen duidelijk te maken welke impact de situatie op ons gezin had (en nog heeft).

Totdat ik kennis maakte met Moedige Moeders. De eerste zelfhulpgroep waar ik binnen mocht lopen en waar ik de herkenning vond waar ik naar zocht. Geen professionals met een papiertje, maar ervaringsdeskundigen.

Zij wisten (weten) het allemaal wél.
Zij hadden (hebben) er zelf mee te maken.
Staan er vaak middenin.

Dat was helpend, een eerste stap van mijn eigen herstel als naaste.
Dat kan ik nu zeggen.

Zelfhulpgroep

Het meest bizarre vind ik dat Moedige Moeders al bestaat sinds 2004.
En toch wist (weet) mijn huisarts niet van het bestaan van deze zelfhulpgroep.
Uitgaande van 2 miljoen mensen die te maken hebben met verslaving (cijfer vanuit Trimbos intituut) staan daar gemiddeld 3 mensen naast. Dat betekent dat er zo'n 6 miljoen naasten wonen in Nederland.

Huisartsen, POH GGZ, psychologen en andere vormen van hulpverlening, evenals opleidingen zouden toch het bestaan moeten kennen om ons als naasten een eerste stap naar hulp en ondersteuning te kunnen bieden!

Gelukkig weten steeds meer mensen ons wel te vinden. En met 'ons' bedoel ik de groepen, waar ik bijhoor.

Mijn missie

Mijn kennismaking met Moedige Moeders vond plaats op het moment dat er binnen de praktijk van de huisarts, een nieuwe POH GGZ was. Dat was mijn geluk. In ons eerste gesprek liet zij weten gewerkt te hebben in de verslavingszorg en daar Moedige Moeders van kende.
Ik ben meteen gaan Googlen en het toeval trof dat er dezelfde week een bijeenkomst zou zijn, een kleine 25 minuten rijden van mijn woonplaats. Ik besloot te gaan kijken.

Door het vriendelijk onthaal bij binnenkomst voelde ik me wat minder gespannen. Hier hoopte ik op ‘iets’. Wat precies, daar had ik nog geen idee van.

Met een kop koffie voor me, luisterde ik naar de verhalen van de anderen. Ik herinner me nog goed dat ik vaak ‘ja’ heb geknikt. Zo vaak herkende ik iets in die verhalen. Wat een verademing bleek het om te weten dat ik niet de enige was die te maken had met de situatie zoals die was.

Kiezen voor mij

Deze eerste kennismaking is nu drie jaar geleden en het blijkt een eerste stap te zijn geweest richting de de juiste keuzes voor mij. Bijna een jaar zat ik in een burn-out die zowel fysiek als mentaal veel gekost heeft. Het mocht tijd worden om aan mezelf te gaan denken. Aan mezelf te gaan werken. Die keuze heb ik dan ook gemaakt, want zo kon ik niet verder. Van een weerbaarheidstraining, naar een training om naasten te gaan ondersteunen. Van een scholing verslavingskunde 1 naar werken in de verslavingszorg.

Ik heb stappen gemaakt en kan nu beter omgaan met mijn kind. Door aan te geven wat ik wel en niet wil. Door mijn grenzen te stellen en deze vast te houden. We hebben beter contact en het meest belangrijk is dat ik niet meer de hulpverlener wil zijn. Maar MOEDER, niet meer dan dat.

Naasten worden iets vaker meegenomen in de behandeling als er door de dierbare met verslaving een keuze wordt gemaakt om in herstel te gaan. Maar wat als er geen sprake is van de keuze naar herstel door de dierbare? Wie heeft dan oog voor de naasten die er mee te maken hebben?

Ook zie ik dat er vaak programma’s worden aangeboden tegen kosten die niet voor iedereen haalbaar zijn. Hebben naasten niet allemaal recht op ondersteuning?

Uit vele verhalen en gesprekken die ik heb gevoerd de afgelopen twee jaar is me wel duidelijk geworden, dat velen op zoek zijn naar een passende vorm van ondersteuning. Dat velen alles gedaan en geprobeerd hebben. Maar zich geen raad weten en helemaal op zijn.

Kosten

Voor al deze naasten zou ondersteuning beschikbaar moeten zijn. Zonder dat ze zich zorgen hoeven te maken over de kosten.

Daar zet ik me voor in en ik doe dat op verschillende manieren bijvoorbeeld als gastspreker op scholen, door mee te werken aan ‘human libary’ en gesprekken te voeren met beleidsmedewerkers, zorgorganisaties etc.

Mijn missie is dan ook aandacht vragen voor ons als naasten. Hulp voor álle naasten. Ook voor die waar (nog) geen zicht is op een keuze voor herstel.